Od czasu wznowienia działalności Związku Sybiraków, we wszystkich jego Oddziałach w całym Kraju zaczęły powstawać upamiętnienia zsyłek syberyjskich.
Sybiracy pragnęli aby pozostał trwały ślad ich gehenny w miejscach deportacji i w łagrach sowieckich. Rezultatem tych starań są bardzo liczne tablice, pomniki, nazwy ulic i placów. Każdy Oddział ufundował także swój sztandar. Są to znaki pamięci o latach udręki przymusowego pobytu w głębi Związku Radzieckiego – ważne upamiętnienie wydarzeń, o których przez wiele lat nie wolno było mówić. Były one objęte nakazem milczenia przez władze Polski Ludowej, zależnej od Związku Radzieckiego.
Możliwość odsłonięcia tej ponurej części naszej najnowszej historii nastąpiła po wielkich przemianach politycznych w końcu lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku. Ci którzy zdołali powrócić do Kraju i doczekali czasu zmian – Sybiracy. W 1989 roku, kiedy Związek zaczął działać, było ich ponad 100 tysięcy. Obecnie, po 30 latach, jest Sybiraków już coraz mniej. Odchodzą szybko.
Zostaną po nich znaki i będą świadczyć o strasznym losie, który przeżyli na syberyjskim zesłaniu i przekażą pamięć o nich następnym pokoleniom.
